| «…Το πέρασμα από τη ζωγραφική, τη γλυπτική και τη σκηνογραφία στην υφαντική δεν είναι παρά μια φυσική εξέλιξη της ενασχόλησης της με το ύφασμα.
Τώρα δημιουργεί από την αρχή. Η παραγωγή του έργου ξεκινά από νήματα μαλλιού τα οποία βάφει με χρώματα φυτικά – η τελετουργία δημιουργίας αγκαλιάζει τους ρυθμούς της φύσης – και με αυτά χτίζει ίνα προς ίνα το έργο της.
Αντιλαμβάνεται τον κάθε περιορισμό του αργαλειού σαν πρόκληση και επεκτείνει τα όρια, ανατρέποντας την υφαντική παράδοση, τόσο υφολογικά όσο και θεματικά.
Αυτή τη φορά υφαίνει μια πρωτότυπη περιήγηση σε μια πραγματικότητα σύγχρονη και ιστορική, προσωπική και συλλογική, λογική και συναισθηματική, όπου τέσσερις μεγάλες ενότητες –οικογένεια, τέχνη, θρησκεία και πατρίδα – συναντώνται και συνδιαλέγονται…
Με τη σειρά έργων «υφαντά», η Άρτεμις Αλκαλάη συνεχίζει το μεγάλο ταξίδι αναζήτησης ταυτότητας.»
 Άννα Ενεπεκίδου
Μουσειολόγος
Άρθρο στο Design NOW, 2008 |
«…Μέσω της υφαντικής τέχνης η Άρτεμις Αλκαλάη ανατρέχει σε έναν από τους αρχαιότερους πολιτισμούς, που φυσικά αναφέρεται και στη Βίβλο
…Πολλά από τα αρχέτυπα μοτίβα της επιστρέφουν και πάλι, συνδέοντας τα παλαιότερα με τα νεότερα έργα… Προστίθενται και νέα μοτίβα, συνειρμοί από
τη λαϊκή τέχνη της Μέσης Ανατολής (Ισλαμική, Εβραϊκή)…
…Τα υφασμένα ελληνικά γράμματα στα έργα της μεταφέρουν με συγκεκριμένη αφαίρεση το αποκωδικοποιημένο μήνυμα τους, αφυπνίζοντας συγχρόνως συνειρμούς από την Καββάλα και το μυστικισμό των γραμμάτων…»
Δρ. Johannes Wachten
Εβραϊκό Μουσείο Φρανκφούρτης
«…τα έργα της από τη μια προσφέρουν φόρο τιμής στην ελληνική υφαντική παράδοση και από την άλλη επαναπροσδιορίζουν την έννοια του υφαντού,
με τη νέα θεματολογία, τοποθετώντας το σε ένα σύγχρονο πλαίσιο…»
Κανέλλος Κανελλόπουλος
Διευθυντής Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος |
Η Άρτεμις Αλκαλάη αναζητεί πάλι, σήμερα, την μυστική ζωή του προσευχόμενου καλύτερα την εσωτερική ζωή. Υφαίνει μικρά σάλια προσευχής, Ταλέθ, τυπικά εβραϊκά ως προς τη σύλληψη
και τυπικά ελληνικά ως προς την εκτέλεση: βαμβάκι, λινό και μαλλί, λευκό
(φυσικό όχι λευκασμένο), με ιερό μπλε ουρανού και θάλασσας εδώ κι’ εκεί,
μια ιδέα καφέ της γης και μια ταινία κόκκινο του αίματος, χειροποίητα, με αρχιγράμματα των κατόχων, με μοτίβα αρχαϊκά ελληνικά, με μοτίβα λαϊκά,
καραβάκια που πλέουν στο αρχιπέλαγος.
Το Ταλέθ που μεταποιεί η Άρτεμις Αλκαλάη είναι ταπεινό, μα και τόσο εσωτερικό, τόσο intime,που υψώνεται σε σύμβολο με οικουμενική δύναμη, Η προσευχή. η προσωπική συνομιλία με το θείο, αναπέμπεται σαν λεπτό θυμίαμα μέσα από τα έργα των χεριών, ένα αφιέρωμα στον καθημερινό άνθρωπο μέσα από μια τέχνη γυμνή, που βαδίζει σιωπηλά στο κατώφλι ενός διαρκούς ψιθύρου μεταξύ ανθρώπων και πολιτισμών.
Νίκος Ξυδάκης
Κριτικός τέχνης |
